كه از او تقليد مى‌كند، سهم امام را به يك طور مصرف مى‌كنند.

مسأله 1844- سيد يتيمى كه به او خمس مى‌دهند، بايد فقير باشد ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر در وطنش فقير نباشد مى‌شود خمس داد.

مسأله 1845- به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر سفر او سفر معصيت باشد، بنابر احتياط واجب‌ [1] نبايد خمس بدهند.

مسأله 1846- به سيدى كه عادل نيست مى‌شود خمس داد ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست، نبايد خمس بدهند.

مسأله 1847- به سيدى كه معصيت كار است، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد، نمى‌شود خمس داد و به سيدى هم كه آشكارا معصيت مى‌كند، اگرچه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد، بنابر احتياط واجب نبايد خمس بدهند.

مسأله 1848- اگر كسى بگويد سيدم نمى‌شود به او خمس داد مگر آن كه دو نفر عادل، سيد بودن او را تصديق كنند يا در بين مردم به طورى معروف باشد كه انسان يقين كند [2] سيد است.

مسأله 1849- به كسى كه در شهر خودش مشهور باشد سيد است، اگرچه انسان به سيد بودن او يقين نداشته باشد مى‌شود خمس داد.

مسأله 1850- كسى كه زنش سيده است بنابر احتياط واجب نبايد به او خمس بدهد كه به مصرف مخارج خودش برساند، ولى اگر مخارج ديگران بر آن زن واجب باشد و نتواند مخارج آنان را بدهد. جايز است انسان خمس به آن زن بدهد كه به مصرف آنان برساند.

مسأله 1851- اگر مخارج سيدى كه زن انسان نيست بر انسان واجب باشد بنابر احتياط

[1] بلكه بنابر اقوا.

[2] يا اطمينان حاصل شود.