مسأله 1808- نصاب معدن بنابر احتياط 105 مثقال معمولى نقره يا 15 مثقال معمولى طلاست؛ يعنى اگر قيمت چيزى را كه از معدن بيرون آورده، بعد از كم كردن مخارجى كه براى آن كرده به 105 مثقال نقره يا 15 مثقال طلا برسد، بنابر احتياط واجب بايد خمس آن را بدهد.

مسأله 1809- استفاده‌اى كه از معدن برده، اگر قيمت آن به 105 مثقال نقره يا 15 مثقال طلا نرسد، خمس آن در صورتى لازم است كه به تنهايى يا با منفعت‌هاى ديگر كسب او از مخارج سالش زياد بيايد.

مسأله 1810- گچ و آهك و گل سرشور و گِل سرخ از چيزهاى معدنى نيست‌ [1] و كسى كه اينها را بيرون مى‌آورد، در صورتى بايد خمس بدهد كه آن چه را بيرون آورده، به تنهايى يا با منافع ديگر كسبش از مخارج سال او زياد بيايد.

مسأله 1811- كسى كه از معدن چيزى به دست مى‌آورد، بايد خمس آن را بدهد چه معدن روى زمين باشد، يا زير آن، در زمينى باشد كه ملك است، يا در جايى باشد كه مالك ندارد.

مسأله 1812- اگر نداند قيمت چيزى را كه از معدن بيرون آورده به 105 مثقال نقره يا 15 مثقال طلا مى‌رسد يا نه، بايد به وزن كردن يا از راه ديگر، قيمت آن را معلوم كند [2].

مسأله 1813- اگر چند نفر چيزى از معدن بيرون آورند، چنانچه بعد از كم كردن مخارجى كه براى آن كرده‌اند، قيمت آن به 105 مثقال نقره يا 15 مثقال طلا برسد، اگرچه سهم هر كدام آنها اين مقدار نباشد، بنابر احتياط واجب‌ [3] بايد خمس آن را بدهند.

[1] معلوم نيست و احتياط در آنها خيلى مطلوب است.

[2] بنابر احتياط واجب.

[3] اين احتياط واجب نيست.