آبى كه به دستور طبيب از جو مى‌گيرند و به آن ماءالشعير مى‌گويند پاك مى‌باشد.

11 و 12- عرق جُنُب از حرام و عرق حيوان نجاست‌خوار

مسأله 117- عرق جنب از حرام بنابر احتياط واجب نجس است‌ [1]: چه در حال جماع بيرون آيد يا بعد از آن، از مرد باشد يا از زن از زنا باشد يا از لواط يا از وطى و نزديكى كردن با حيوانات يا استمناء. (و استمناء آن است كه انسان با خود كارى كند كه منى از او بيرون آيد).

مسأله 118- اگر انسان در موقعى كه نزديكى با زن، حرام است- مثلًا در روزه ماه رمضان- با زن خود نزديكى كند بنابر احتياط واجب بايد از عرق خود اجتناب نمايد [2].

مسأله 119- اگر جنب از حرام، عوض غسل، تيمم نمايد و بعد از تيمم عرق كند باز هم بنابر احتياط واجب بايد از عرق خود اجتناب نمايد [3].

مسأله 120- اگر كسى از حرام جنب شود و بعد با حلال خود نزديكى كند، يا اول با حلال خود نزديكى كند و بعد از حرام، جنب شود، احتياط واجب آن است كه از عرق خود اجتناب نمايد [4].

مسأله 121- بنابر احتياط واجب بايد از عرق شتر نجاست‌خوار و هر حيوانى كه به خوردن نجاست انسان عادت كرده اجتناب كرد [5].

[1] نجس نيست، ولى بنابر احتياط واجب نماز با لباس يا بدن آلوده به آن باطل است.

[2] در نماز اجتناب نمايد ولى عرق او پاك است.

[3] اين احتياط لازم نيست مگر در تيمم به واسطه تنگى وقت خصوصاً بعد از اداى نماز.

[4] در فرض دوم اجتناب لازم نيست و نماز با آن صحيح است.

[5] عرق حيوانات نجاست‌خوار غير شتر پاك است و اجتناب لازم نيست.