بخوانند، يا نمازى كه به جماعت خوانده مى‌شود، نماز ظهر باشد و او نماز عصر بخواند يا او نماز ظهر بخواند و نماز جماعت نماز عصر باشد.

مسأله 935- اگر در شرط سوم از شرطهايى كه در مسأله پيش گفته شد شك كند؛ يعنى شك كند كه نماز جماعت صحيح بوده يا نه، اذان و اقامه از او ساقط است ولى اگر در يكى از پنج شرط ديگر شك كند مستحب است اذان و اقامه بگويد.

مسأله 936- كسى كه اذان و اقامه ديگرى را مى‌شنود مستحب است هر قسمتى را كه مى‌شنود بگويد [1].

مسأله 937- كسى كه اذان و اقامه ديگرى را شنيده، چه با او گفته باشد يا نه، در صورتى كه بين آن اذان و اقامه و نمازى كه مى‌خواهد بخواند زياد فاصله نشده باشد، مى‌تواند براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.

مسأله 938- اگر مرد اذان زن را با قصد لذت بشنود، اذان از او ساقط نمى‌شود. بلكه اگر قصد لذت هم نداشته باشد، ساقط شدن اذان اشكال دارد.

مسأله 939- اذان و اقامه نماز جماعت را بايد مرد بگويد، ولى در جماعت زنان اگر زن اذان و اقامه بگويد كافى است.

مسأله 940- اقامه بايد بعد از اذان گفته شود و اگر قبل از اذان بگويند صحيح نيست.

مسأله 941- اگر كلمات اذان و اقامه را بدون ترتيب بگويد، مثلًا «حىّ على الفلاح» را پيش از «حىّ على الصّلاة» بگويد بايد از جايى كه ترتيب به‌هم خورده، دوباره بگويد.

مسأله 942- بايد بين اذان و اقامه فاصله ندهد و اگر بين آنها به قدرى فاصله دهد كه‌

[1] از «حىّ على الصلاة» تا «حىّ على خير العمل» به طور اميد ثواب بگويد.