آن و بلوغ او شود و اگر اطمينان پيدا نشد مسأله محل تأمل و اشكال است.

مسأله 2- حيض با شير دادن جمع مى‌شود. و در اينكه با حاملگى جمع مى‌شود، دو قول است و اقوى آن است كه با حاملگى هم جمع مى‌شود؛ اگر چه وقوع آن نادر است، پس حكم مى‌شود به حيض بودن خونى كه حامله مى‌بيند در صورتى كه داراى شرايط و صفات حيض باشد اگر چه بعد از آشكار شدن حملش باشد، ليكن اگر از عادتش بيست روز بگذرد و خونى ببيند سزاوار نيست ترك احتياط كند، به اينكه بين تروك زن حائض (كارهايى را كه حائض بايد ترك كند) و اعمال مستحاضه جمع نمايد.

مسأله 3- وقتى كه خون حيض- هرچند با انگشت و مانند آن- خارج شود، اگر چه به مقدار سر سوزن باشد، بدون اشكال، صفت حيض پيدا شده و احكام حيض بر آن مترتب مى‌شود. همان طور كه در بقاى صفت حيض و استمرار آن، آلودگى باطن به خون حيض هرچند اندك باشد- به نحوى كه اگر پنبه را داخل نمايد، آلوده شود- بدون اشكال كفايت مى‌كند، اما اگر خون از محل خود به فضاى فرج بريزد به نحوى كه مى‌توان آن را با انگشت و مانند آن بيرون آورد ولى هنوز بيرون نيامده باشد، آيا صفت حيض پيدا شده و احكام آن مترتب مى‌گردد يا نه؟ محل تأمل و اشكال است، پس احتياط را ترك نكند به اينكه بين تروك زن حائض و افعال زنى كه در حال پاكى است جمع نمايد و در اين صورت بعيد نيست كه جايز باشد خون را و لو با وسيله‌اى بيرون آورد و احكام حائض را اجرا نمايد.

مسأله 4- اگر در اصل بيرون آمدن خون شك كند حكم به عدم آن مى‌شود. همچنين اگر شك كند آنچه خارج شده، خون است يا از فضولات ديگر، محكوم به طهارت از حدث و خبث است. و اگر بداند آنچه بيرون آمده خون است و ليكن مردد باشد بين اينكه از موضع مخصوص (رحم) بيرون آمده يا از جاى ديگر، تنها محكوم به طهارت از حدث مى‌باشد و در اين سه صورت جستجو لازم نيست. و اگر بداند خون (از رحم) خارج شده و ليكن مشتبه باشد صورى دارد كه حكم آن‌ها در مسائل بعد معلوم مى‌شود.

مسأله 5- اگر خون حيض با خون بكارت مشتبه شود، مانند آن‌كه پرده بكارت پاره شده و خون بسيارى كه قطع نمى‌شود جارى گردد و در اينكه آن خون از حيض يا از