مسأله 9- چيز متنجس در صورت كم بودن واسطه، مثل دو و سه واسطه، نجس‌كننده است و بيشتر از آن را بنابر احتياط (مستحب) نجس مى‌كند؛ اگر چه در صورت زياد بودن واسطه‌ها، اقرب آن است كه نجس‌كننده نباشد. و احتياط (واجب) آن است كه چيزى كه با نجاستى نجس شده حكم همان نجاست را دارد، بنا بر اين چيزى كه با متنجس به بول نجس شده بايد دو بار شسته شود و اگر ظرفى كه سگ در آن ولوغ كرده (يعنى از آب داخل آن با كنار زبانش خورده) با ظرف ديگرى ملاقات كند، خصوصاً اگر آب آن ظرف در آن ظرف ديگر ريخته شود بنابر احتياط (واجب) ظرف دوم هم بايد خاك مالى شود.

مسأله 10- چيزى كه در باطن بدن با نجاستى كه در باطن است ملاقات مى‌كند نجس نمى‌شود، بنا بر اين خلطى كه در باطن بدن با خون ملاقات نموده ولى وقتى كه بيرون مى‌آيد آلوده به خون نباشد پاك است. البته اگر چيزى از خارج به داخل وارد شود و در داخل به نجاست برسد (و سپس بدون آلودگى بيرون بيايد) احتياط (مستحب) آن است كه از آن اجتناب شود؛ اگر چه بنابر اقوى اجتناب لازم نيست.

آنچه كه از نجاسات در نماز عفو شده است‌

مسأله 1- نجاساتى كه در نماز عفو شده چند چيز است:

اول: خون جروح‌

(زخم و بريدگى‌ها) و قروح (دمل و جوش‌ها) در بدن و لباس تا خوب شود. و احتياط (واجب) آن است كه در صورتى كه براى نوع و غالب مردم مشقّت نداشته باشد، بايد آن را تطهير كرده يا لباس را تعويض نمايد مگر آن‌كه اين كار برايش حرجى باشد كه در اين صورت تا آنجا كه برايش حرج باشد تطهير يا تعويض آن واجب نيست، پس معيار عفو يكى از دو چيز است: يا آن‌كه تطهير و تعويض، مشقّت عمومى داشته باشد كه در اين صورت اصلًا واجب نيست يا آن‌كه براى شخص او حرج باشد- اگر چه مشقّت نوعى نداشته باشد- كه در اين صورت تطهير يا تعويض آن تا آنجا كه از حرج خلاصى پيدا كند بر او واجب نيست. و خون بواسير؛ اگر چه زخم آن در خارج نباشد و هر قرح و جرح داخلى را كه خونش بيرون آمده، جزء جروح و قروح شمردن، خالى از قوت نيست.

دوم: خون در بدن و لباس اگر وسعت آن كمتر از درهم بغلى باشد

و از خون‌هاى‌