كه از براى خدا نيست، و بدان كه خداى تعالى با تفضل و ترحم تو را به بهشت مى‌برد، و يك قسمت از شرك را خداى تعالى براى ضعف بندگانش به آنها تخفيف داده و به واسطه غفران و رحمتش پرده ستاريت به روى آنها پوشيده است. بگذار اين پرده دريده نشود، و حجاب غفران حق به روى اين سيّئات، كه اسمش را عبادت گذاشتيم، افتاده باشد، كه خداى نخواسته اگر اين ورق برگردد و ورق عدل پيش آيد، گند عبادات ما كمتر از گند معصيتهاى موبقه اهل معصيت نيست.

ما اشاره كرديم پيش از اين به حديثى كه ثقة الاسلام، كلينى‌ [1]، در كافى سند به حضرت صادق، عليه السلام، رسانده، و اينجا بعضى از آن حديث را به عين عبارت نقل مى‌كنيم تبرّكا و تيمّنا.

عن أبي عبد اللّه في حديث، قال (أى رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله): قال اللّه عزّ و جلّ لداود: يا داود، بشّر المذنبين و أنذر الصّدّيين! قال: كيف ابشّر المذنبين و انذر الصّديقين؟ قال: يا داود، بشّر المذنبين أنّى أقبل التّوبة و أعفو عن الذّنب، و أنذر الصّدّيقين أن لا يعجبوا بأعمالهم، فإنه ليس عبد أنصبه للحساب إلّا هلك.» [2] «جناب امام صادق، سلام اللّه عليه، از جناب رسول اكرم، صلّى اللّه عليه و آله، نقل مى‌فرمايد كه گفت خداى عز و جل به داود فرمود: «اى داود بشارت ده گناهكاران را و بترسان صدّيقين را! گفت: چگونه بشارت دهم گناهكاران را و بترسانم صدّيقين را؟ گفت: «اى داود بشارت ده گناهكاران را كه من همانا توبه قبول مى‌كنم و از گناه مى‌گذرم، و بترسان صديقان را كه عجب نكنند به اعمالشان، زيرا كه نيست بنده‌اى كه من به پا دارم براى حساب مگر آنكه هلاك گردد.» بعد از آنكه صدّقين در حساب هلاك‌اند، با آنكه آنها از گناه و معصيت پاك‌اند، من و تو چه مى‌گوييم؟ اين‌ها همه در صورتى است كه اعمال من و شما از رياء دنيايى، كه از موبقات و محرّمات است، خالص باشد، و كم اتفاق افتد براى ما عمل خالى از ريا و نفاق. بگذار نگفته ماند. اكنون اگر باز جاى عجب است و تدلّل و ناز و غمزه، بكن، و اگر انصافا جاى خجلت و سر افكندگى و اعتراف به تقصير است، بعد از هر عبادتى كه كردى از روى جدّ و واقع از آن عبادت و از آن دروغها كه در محضر حق تعالى گفتى، از آن نسبتها كه بى‌جهت به خود دادى، استغفار و توبه كن. آيا توبه ندارد كه در مقابل حق مى‌گويى قبل از ورود در نماز وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذي فَطَرَ السَّمواتِ وَ الأَرضَ حَنيفاً مسلماً وَ ما أنا مِنَ الْمُشْرِكينَ‌، إنَّ صَلاتى و

[1] حديث 1، پاورقى 34.

[2] اصول كافى، ج 1، ص 314، «كتاب ايمان و كفر»، «باب عجب»، حديث 8.