«فرمود جناب باقر العلوم عليه السّلام، به خيثمه كه ابلاغ كن به شيعيان ما كه ما بى‌نياز نمى‌كنيم از خداوند چيزى را. (يعنى به اعتماد به ما از عمل باز نمانيد) و برسان به شيعيان ما كه نرسد آنچه پيش خدا هست مگر به عمل. و به شيعيان ما ابلاغ كن بزرگترين مردم در حسرت روز قيامت كسى است كه وصف كند عدلى را، پس از آن مخالفت كند او را و عدول كند به سوى غير آن. و ابلاغ كن به شيعيان ما كه اگر قائم شدند به آنچه به آنان مأمورند، (يعنى اگر اطاعت خداوند را كردند) آنها اهل نجات هستند فقط».

كافى بإسناده عن أبي جعفر، عليه السّلام، قال: لا تذهب بكم المذاهب.

فو اللّه، ما شيعتنا إلّا من اطاع اللّه. [1] يعنى عذر تراشى نكنيد در معاصى خدا، و رأيهاى باطل را متابعت نكنيد كه ما شيعه هستيم و انتساب به اهل بيت اسباب نجات ماست، «به خدا قسم كه نيست شيعه ما مگر كسى كه اطاعت خداى تعالى كند.» و بإسناده عن جابر، عن أبي جعفر، عليه السّلام، قال قال لي: يا جابر، أ يكتفي من ينتحل التّشيّع أن يقول بحبّنا أهل البيت؟ فو اللّه، ما شيعتنا إلّا من اتّقى اللّه و أطاعه. إلى أن قال: فاتّقوا اللّه و اعملوا لما عند اللّه، ليس بين اللّه و لا بين أحد قرابة، أحبّ العباد إلى اللّه تعالى و أكرمهم عليه أتقاهم و أعملهم بطاعته. يا جابر، و اللّه، ما يتقرّب إلى اللّه تعالى إلّا بالطّاعة. ما معنا براءة من النّار و لا على اللّه لأحد من حجّة. من كان للّه مطيعا، فهو لنا ولىّ، و من كان للّه عاصيا، فهو لنا عدوّ. و ما تنال ولايتنا إلّا بالعمل و الورع. [2] فرمود: «اى جابر، آيا كفايت مى‌كند كسى را كه مدعى تشيع است اينكه دعوى كند دوستى ما اهل بيت را؟ به خدا قسم كه شيعه ما نيست مگر كسى كه از خدا بترسد و اطاعت او كند.» تا آنكه فرمود: «بترسيد از خدا و عمل كنيد براى آنچه پيش خداوند است. (يعنى از ثوابها). نيست ميانه خدا و كسى خويشاوندى، و دوستترين بندگان پيش خداى تعالى و اكرم آنها بر او پرهيزگارتر آنها و عمل كننده‌تر از آنهاست به فرمايشات او. اى جابر، به خدا قسم كه تقرب به خداوند تعالى حاصل نشود مگر به اطاعت. نيست با ما آزادى از آتش، و نيست براى كسى حجت‌

[1] اصول كافى، ج 2، ص 73، «كتاب ايمان و كفر»، «باب الطاعة و التقوى»، حديث 1.

[2] اصول كافى، ج 2، ص 74، «كتاب ايمان و كفر»، «باب الطاعة و التقوى»، حديث 3.