تشخيص اين كه كدام نظر صحيح و يا غلط است در حوزه صلاحيت عالمان مربوط به آن علوم است , اما اين مقدار براى معرفت شناس مسلم است كه هر يك از آن دو نظر كه صحيح باشد در صحت خود ثابت و دائم است , بنابراين كسى كه به آن دست يابد به شناختى مطلق و غير نسبى دست يافته است معرفت شناس نيز اگر بخواهد از معرفت و شناخت صحيح در آن مورد بهره اى ببرد بايد با تنزل از جايگاه معرفت شناسانه خود , به اقامه برهان درباره آن مطلب بپردازد

او از ورود به صحنه نزاع تا پيروزى در تحصيل دانش , همانند ديگر افراد نيازمند به انگيزه و علل مختص به خود و تابع توانائيها و دقتهاى منطقى لازم است بنابراين در تحصيل هر قضيه علمى علاوه بر وجود انگيزه هاى مختلف , براى دقتهاى منطقى نيز سهمى تعيين كننده است

اگر موازين منطقى معرفت بطور كامل رعايت شوند علم يقينى حاصل مى گردد و اگر رعايت نشوند علم حقيقى بدست نمى آيد

تجرد و ثبات معرفت دينى

معرفت شناس اگر شناخت واقع را ممكن بداند و قائل به تجرد و ثبات معرفت باشد , بعد از قبول اصل وحى و شريعت درباره معارف و مفاهيم دينى همانند ديگر معارف بشرى در صورت مطابقت با واقع حكم به ثبات و دوام مى نمايد