بديهى است كه هيچ قضيه دينى اعم از آن كه مربوط به اصول و يا فروع دين باشد از قاعده فوق مستثنى نيست , آنچه كه ما را از توالى فاسده اين انديشه آگاه مى نمايد همان براهين محكم و استدلالهاى مبرهنى است كه در اثبات تجرد و ثبات دانش بشرى و ابطال نسبيت آن بيان شد

معرفت شناسى مبتنى بر نسبيت فهم و انكار ضرورت هاى علمى

معرفت شناسى كه با قبول نسبيت شناخت , معرفت شناسى را سازمان مى دهد گرچه براى گريز از برخى لوازم آشكار گفتار خود به صراحت ثبات و دوام تمامى گزاره هاى علمى و دينى را انكار نكند , ليكن از آنجا كه دوام و ثبات هيچ انديشه اى را ضرورى نمى داند به امكان تحول تمامى انديشه ها تصريح كرده و بدين ترتيب به جواز تغيير و دگرگونى همه معارف حكم مى كند

جواز تغيير تمامى دانسته ها نه حكم به تغيير و يا حكم به ضرورت تغيير مستلزم نفى قضاياى ضرورى علوم و از جمله مستلزم انكار ضروريات دينى است

البته اين نكته شايان توجه است كه معرفت شناس هرگز از طريق ورود به صحنه نزاع علوم گوناگون به نفى گزاره هاى ضرورى آن علوم نمى پردازد تا اين كه ناگزير به عنوان طرف نزاع رنج اقامه برهان و دليل را در هر مسئله بر دوش كشد و يا آن كه الزام شود گفتار رقيب را تحمل كند , بلكه او سلب ضرورت گزاره هاى علمى را كه لازمه قول به امكان تغيير تمامى دانسته هاست به عنوان يك حكم معرفت شناسانه از طريق اصول موضوعه خود بدست مى آورد