بنابراين آيه سوره نحل كه بر جريان تقيه عمار ياسر تطبيق شده است شاهد بر جمع شدن ايمان و شك نيست

[ من كفر بالله من بعد ايمانه الا من اكره و قلبه مطمئن بالايمان و لكن من شرح بالكفر صدرا فعليهم غضب من الله و لهم عذاب عظيم

يعنى هر آنكس كه پس از ايمان به خدا كافر شود نه آن كه به اكراه و از روى اجبار در حالى كه قلبش مطمئن به ايمان است اعلان كفر نمايد , بلكه آن كس كه دلش به ظلمت كفر آكنده گردد غضب خداوند بر او خواهد بود و در عذاب دردناك گرفتار خواهد شد

همچنانكه ملاحظه مى شود , اين آيه در مورد تقيه بوده و در واقع خارج از محل بحث ما مى باشد , و لذا نبايد به آن استشهاد شود

از پيوستگى ايمان به علم اين حقيقت نيز آشكار مى شود كه ايمان در صحت و سقم خود تابع علمى است كه متعلق به آن است , بنابراين اگر مطلبى كه نفس به آن ايمان دارد مطلب صحيحى باشد ايمان به آن ايمانى صحيح وگرنه ايمانى باطل است

از آنچه كه در اين بخش بيان شد دانسته مى شود , صحت , ثبات و دوام و هم چنين شدت ايمان دينى متوقف بر صحت و ثبات , دوام و شدت معارف دينى است گرچه معرفت دينى مستلزم ايمان نخواهد بود

علم به غيب و ايمان به آن

برخى جهان را همان طبيعت سيال و ناآرامى مى دانند كه همواره در دگرگونى است اين گروه علم و ايمان را نيز پديده اى متعلق به اين