یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 502

مثل حمّالی که تن عرق میریزد و مثل عملگی و ناوه کشی و رانندگی و شخم زنی و درو و امثال اینها که اگر با کار پزشک مثلًا مقایسه شود که سوار اتومبیل [میشود] و به عیادت بیمار میرود و معاینهای میکند و نسخهای مینویسد، معلوم میگردد چقدر آنها دشوار و این آسان است.

کلفت روحی مثل پشت میز اداره نشستن و کار خسته کننده نوشتن اوراق و مطالعه و امضای پرونده انجام دادن. تلخی جسم مثل انواع آلام حسی که یک نوعش دوا خوردن است. تلخی روح مثل چیزی به ذلت خواستن و سؤال کردن.

کارها بر چهار قسم است: یا جسماً و روحاً سنگین است مثل حمّالی که خود شخص هم ناراضی باشد، و گاهی جسماً و روحاً سبک است مثل معاینه بیمار اگر مطابق میل طبیب باشد، و گاهی جسماً سنگین است و روحاً سبک مثل غالب کارهای مورد عشق اشخاص، و گاهی به عکس است مثل پشت میزنشینی.

انسان نباید طرز فکرش این باشد که کار سبک جسمی و یا روحی (به حسب طبع) پیدا کند؛ باید طرز فکرش این باشد که کارها را بر روح خود سبک کند، در خود تولید عشق و علاقه و رضایت کند و بخواهد که به قسمت خود راضی باشد (واجعلنی بقسمک راضیاً قانعاً)..

راجع به آثار ایمان رجوع شود به درس دوم از کتاب «قرائت» سالمندان و به یادداشتهای «اول الدین معرفته»

لغت ایمان

ایمان از «امن» مشتق است. أمِن یأمَن أمْناً و أمَناً و أماناً و أمَنة به معنی اطمأنّ است. «امنه» به معنی «أمَّنه» است که به معنی «جعله فی الامن» است و به این معنی است که کلمه «مؤمن» اسم خداست. و اما «امن به» که مورد بحث ماست یعنی صدّقه و وثق به ( (المنجد).

مفردات) راغب میگوید:

«و امن انما یقال علی وجهین: احدهما متعدیاً بنفسه یقال امنتهای