یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 426

صورتی داده شود.

سوم به شکل مبارزه با فقر که فقیر وجود پیدا نکند یا لااقل کمتر و خیلی کمتر وجود پیدا کند، دارالعجزهها و نوانخانهها هم مثل خیابانها و بازارها خالی شود.

پس درجه اول آن است که بازارها و خیابانها پر از آن مناظر ننگین و دلخراش باشد، درجه دوم اینکه بازار و خیابانها و مساجد و معابد را از آنها خالی کنند و تشکیل دارالعجزه بدهند، درجه سوم اینکه کاری کنند که هم بازار و خیابانها و هم دارالعجزهها خالی شود، همان طوری [که] مبارزه با بیماری هم گاهی به صورت معالجه و کمک بیمار در خانه خود و گاهی به صورت کمک به بیمار به اینکه او را به بیمارستان برسانند و گاهی به صورت مبارزه با مرض صورت میگیرد.

مردم ما مصداق «الجاهل امّا مفرط او مفرّط» میباشند. بعضیها از هر کاری حکمت و فلسفه میپرسند، میگوید باید حکمت و فلسفه دو رکعت بودن نماز صبح را هم بدانم. این طبقه بیماری «فلسفهاش چیست؟» دارند. خودشان همه عادات و اطوار و مدپرستی هاشان تعبدی و تقلیدی است، به پای دین که میرسند میپرسند فلسفهاش چیست؟ این اشخاص چه فلسفهای بدانند و چه ندانند اهل عمل نیستند. دسته دوم عمل میکنند و اساساً توجه به اثر و نتیجه کارشان نمیخواهند داشته باشند، همه کارها را چشم بسته و بدون فکر انجام میدهند

در قرآن و اخبار عنایتی شده به نشان دادن فقیر . و مستحق واقعی

قرآن کریم در سوره بقره، آیه 273 میفرماید:

لِلْفُقَراءِ الَّذینَ احْصِروا فی سَبیلِ اللَّهِ لا یسْتَطیعونَ ضَرْباً فِی الْأرْضِ یحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسیماهُمْ لا یسْئَلونَ