یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 417

منطق پول و پولدار در انفاقات

سوره یس: وَ إذا قیلَ لَهُمْ أنْفِقوا مِمّا رَزَقَکمُ اللَّهُ قالَ الَّذینَ کفَروا لِلَّذینَ امَنوا أنُطْعِمُ مَنْ لَوْ یشاءُ اللَّهُ أطْعَمَهُ إنْ أنْتُمْ إلّا فی ضَلالٍ..

منتهای تحقیر این است که فقر فقیر را یک نوع خدازدگی تلقی کنند.

این منطقِ جبر را پول دوستی به انسان میدهد که روی صفت بخل و خسّتِ خود را بپوشد

در انفاقات باید جنبه توجه به اثر و رعایت حکمت صدقه . ملحوظ باشد، پایه انفاقات باید عقل باشد نه عاطفه

در خلال آیات انفاق آیه معروف حکمت آمده:«یؤْتِی الْحِکمَةَ مَنْ یشاءُ وَ مَنْ یؤْتَ الْحِکمَةَ فَقَدْ اوتِی خَیراً کثیراً (269 بقره). البته حکمت در اینجا اختصاص ندارد به آنچه مربوط به انفاقات است ولی بعید نیست که اشاره باشد به اینکه انفاقات باید حکیمانه و منطقی و از روی توجه به اثر و نتیجه باشد؛ تنها حسن نیت و اخلاص کافی نیست، حکمت و منطق و تعقل هم لازم است. انفاقات اگر بدون توجه به نتیجه باشد و صرفاً جنبه احساساتی و ترحم داشته باشد زیانآور است. اتفاقاً در آیات انفاق چیزی که دیده نمیشود عواطف و احساسات و ترحم است؛ هیچ نمیگوید رحم کنید، إرْحَمْ تُرْحَمْ. شاید به خاطر این است که اسلام نمیخواهد انفاقات بر پایه عواطف و احساسات باشد. البته عاطفه خوب است اما پایه احسانها اگر تنها بر عواطف باشد آدمی میخواهد فایده برساند، ضرر میرساند.

امروز انفاقات ما غالباً نتیجه گداپروری دارد، یعنی گروه کثیری را فاسد میکنیم و مردانگی و غیرت و مروّت را در آنها میکشیم. بالاتر اینکه وجوهات ما و موقوفات ما انگل پرور شده، انگل پروری ما فوق گداپروری است، زیرا در انگل این خاصیت است که مواد غذایی را از او میگیرد و نمیگذارد به خود بدن برسد، روزبه روز چهره آن آدم زردتر