یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 242

مهاجرت میکند

امر به معروف و نهی از منکر باید از رحمت ناشی شود

علی علیه السلام در خطبه 138 میفرماید:

و انما ینبغی لاهل العصمة والمصنوع الیهم فی السلامة ان یرحموا اهل الذنوب والمعصیة و یکون الشکر هو الغالب علیهم والحاجز لهم عنهم..

این خطبه اگرچه در مقام نهی از غیبت است اما یک اصل کلی را ذکر میکند و آن اینکه اهل معصیت قابل ترحمند، باید انسان بر بیچارگی و ضعف آنها رحمت آورد. همان طوری که یک بیمار گرفتار، رحمت انسان را برمیانگیزد، یک گناهکار هم بیمار و گرفتار و قابل ترحم است.

شیخ در اوایل نمط نهم (اشارات) در «اشاره» ای که میگوید:

«المستحل توسیط الحق مرحوم من وجه ...» میگوید:

«و المستبصر بهدایة القدس فی شجون الایثار (الشجون جمع شجن و هو طریق الوادی) قدعرف لذة الحق و ولّی وجهه سمتها مسترحماً علی هذا المأخوذ عن رشده الی ضده.».

در آخر این نمط میگوید:

«العارف لایعنیه التجسس والتحسس و لایستهویه الغضب عند مشاهدة المنکر کما تعتریه الرحمة فانه مستبصر بسر اللَّه فی القدر و اما اذا امر بالمعروف امر برفق ناصح لابعنف معیر و اذا جسم المعروف فربما غار علیه من غیر اهله.»