توصیه میکند و از این جهت فلسفهاش به فلسفه کلبیون نزدیک میشود. میگوید:

در حالی که به آب و نان روز میگذارم، تنم از خوشی سرشار است و بر خوشیهای تجمل آمیز آب دهان میاندازم، نه به خاطر خود آن خوشیهابلکه به خاطر سختیهایی که در پی دارند [1] فلسفه اپیکور هرچند به نام فلسفه لذت معروف شده است ولی در حقیقتْ این فلسفه، فلسفه ضد رنج است؛ یعنی او خیر و فضیلت را در کم کردن رنج میداند.

بنابراین اینکه میگویند: او فضیلت را در حزم در جستجوی لذت میداند، باید گفت:

او فضیلت را در حزم در کاهش رنج میداند.

اپیکور میگوید: بزرگترین خوبی حزم است. حزم حتی از فلسفه نیز گرانبهاتر است [2]

در همه اینها توجه او به کاهش دادن رنجهاست. به همین دلیل به هیچ وجه نباید فلسفه او را فلسفه عیاشی و دم غنیمت شماری دانست.اپیکور در مسئله لذت و یا به تعبیر صحیحتر در مسئله دوری از رنج، توجهش به لذات و آلام جسمانی است و بس. او به لذات روحی از قبیل لذات حاصل از علم و تحقیق یا از خیر اخلاقی یا از عبادت عارفانه، توجه و بلکه آشنایی ندارد. او میگوید:

اگر من لذتهای چشایی و لذتهای عشق و لذتهای بینایی و شنوایی را کنار بگذارم، دیگر نمیدانم خوبی را چگونه تصور کنم ... سرآغاز و سرچشمه همه خوبیها لذت شکم است؛ حتی حکمت و فرهنگ را باید راجع به آن دانست ... لذت روح عبارت است از تفکر درباره لذتهای جسم، و یگانه امتیاز آن بر لذتهای جسم این است که ما میتوانیم به جای تفکر درباره