عامل (مباشر) مجبور است ولو با فروختن خانه خود آن سود را تأمین نماید. و همچنین در این نظام هرگز سرمایهدار ورشکست نمیشود، زیرا براساس نظام ربوی سرمایهدار سرمایه خود را در ذمّه عامل و مباشر به صورت قرض قرار داده است و در هر حال دین خود را مطالبه میکند هرچند تمام سرمایه از بین رفته باشد.

در اسلام استفاده از سرمایه به صورت ربا یعنی اینکه سرمایهدار پول خود را به صورت قرض به عامل و مباشر بدهد و دین خود را به علاوه مقداری سود در هر حال بخواهد اکیداً و شدیداً ممنوع است.

10. کتاب الودیعه. ودیعه یعنی امانت، به عبارت دیگر سپردن مالی نزد یک نفر و نایب گرفتن او از جانب خود برای حفظ و نگهداری. ودیعه به نوبه خود وظایف و تکالیفی برای «ودعی» یعنی کسی که امانتدار است ایجاد میکند، همچنانکه او را در صورت تلف مال- اگر تقصیری نکرده باشد- معاف میدارد.

11. کتاب العاریة. عاریه این است که کسی مال شخصی را میگیرد برای اینکه از منافع آن منتفع شود. عاریه و ودیعه هر دو نوعی امانت میباشند اما در ودیعه انسان مال خود را به دیگری میدهد برای حفظ و نگهداری و طبعاً او بدون اذن مالک حق هیچ گونه استفاده ندارد، ولی عاریه این است که انسان از اول مال خود را به دیگری میدهد که از آن بهره ببرد و بعد برگرداند. مثل اینکه کسی لباس خود را یا اتومبیل خود را یا ظروف خود را به دیگری عاریه میدهد.

12. کتاب الاجاره. اجاره دو نوع است: یا به این نحو است که انسان منافع مال خود را در مقابل پولی که آن را «مال الاجاره» مینامند به دیگری واگذار میکند، مثل اینکه انسان طبق معمول خانه یا اتومبیل و یا لباس خود را اجاره میدهد؛ و یا به این نحو است که انسان خود اجیر میشود یعنی متعهد میشود که در مقابل انجام عملی خاص نظیر دوختن لباس، اصلاح سر و صورت، بنّائی و غیره مزدی دریافت نماید. اجاره و بیع از یک جهت شبیه یکدیگرند و آن اینکه در هر دو مورد معاوضه در کار است، چیزی که هست در بیع معاوضه میان یک عین خارجی و پول است، و در اجاره میان منافع عین و پول است. عوضین را در بیع، «مبیع» و «ثمن» مینامند و در اجاره «عین موجره» و «مال الاجاره». اجاره وجه مشترکی با عاریه دارد و آن اینکه مستأجر و مستعیر هر دو از منافع استفاده میکنند، اما تفاوتشان در این است که مستأجر به حکم اینکه مال الاجاره میپردازد مالک منافع عین است ولی مستعیر مالک منافع نیست فقط حق انتفاع دارد.