مردی جامع بوده است. گرچه شهرتش به تفسیر است او را از فقها شمردهاند. کتب زیادی در علوم مختلف و از آن جمله در فقه دارد. ابن الندیم در الفهرست میگوید: «کتب او در خراسان رواج فراوان دارد.» در عین حال ما تاکنون ندیدهایم که در فقه آراء او نقل شده باشد. شاید کتب فقهی او از بین رفته است.

عیاشی ابتدائاً سنی بود و بعد شیعه شد. ثروت فراوانی از پدر به او ارث رسید و او همه آنها را خرج جمع آوری و نسخه برداری کتب و تعلیم و تعلم و تربیت شاگرد کرد.

بعضی جعفر بن قولویه را که استاد شیخ مفید بوده است (در فقه) همدوره علی بن بابویه و قهراً از فقهای دوره غیبت صغرا شمردهاند و گفتهاند که جعفر بن قولویه شاگرد سعد بن عبد اللَّه اشعری معروف بوده است [1]. ولی با توجه به اینکه او استاد شیخ مفید بوده است و در سال 367 و یا 368 درگذشته است نمیتوان او را معاصر علی بن بابویه و از علمای غیبت صغرا شمرد. آن که از علمای غیبت صغراست پدرش محمد بن قولویه است. 3. ابن ابی عقیل عمّانی. گفتهاند یمنی است. عمّان از سواحل دریای یمن است.

تاریخ وفاتش معلوم نیست. در آغاز غیبت کبرا میزیسته است.

بحرالعلوم گفته است که او استاد جعفر بن قولویه بوده است و جعفر بن قولویه استاد شیخ مفید بوده است. این قول از قول بالا که جعفر بن قولویه را همدوره علی بن بابویه معرفی کرده است اقرب به تحقیق است. آراء ابن ابی عقیل در فقه زیاد نقل میشود. او از چهرههایی است که مکرر به نام او در فقه برمیخوریم.

4. ابن جنید اسکافی. از اساتید شیخ مفید است. گویند که در سال 381 درگذشته است. گفتهاند که تألیفات و آثارش به پنجاه میرسد. فقها از ابن الجنید و ابن ابی عقیل سابق الذکر به عنوان «القدیمین» یاد میکنند. آراء ابن الجنید همواره در فقه مطرح بوده و هست.

5. شیخ مفید. نامش محمد بن محمد بن نُعمان است. هم متکلم است و هم فقیه.

ابن الندیم در فن دوم از مقاله پنجم الفهرست که درباره متکلمین شیعه بحث میکند از او به عنوان «ابن المعلم» یاد میکند و ستایش مینماید. در سال 336 متولد شده و در 413 درگذشته است. کتاب معروف او در فقه به نام مُقْنِعَه است و چاپ شده و موجود است. شیخ مفید از چهرههای بسیار درخشان شیعه در جهان اسلام است.