محترمانه میزیست تا آنکه با شمس تبریزی عارف معروف برخورد، سخت مجذوب او گردید و ترک همه چیز کرد.

دیوان غزلش به نام شمس است. در مثنوی مکرر با سوز و گداز از او یاد کرده است. مولوی در سال 672 درگذشته است.

ح. فخرالدین عراقی همدانیشاعر و غزلسرای معروف. شاگرد صدرالدین قونوی و مرید و دست پرورده شهاب الدین سهروردی سابق الذکر است. در سال 688 درگذشته است

عرفای قرن هشتم

الف. علاء الدوله سمنانی. نخست شغل دیوانی داشت، کناره گرفت و در سلک عرفا درآمد و تمام ثروت خود را در راه خدا داد. کتب زیادی تألیف کرده است. در عرفان نظری عقاید خاص دارد که در کتب مهم عرفان طرح میشود. در سال 736 درگذشته است. خواجوی کرمانی شاعر معروف از مریدان او بوده و در وصفش گفته است:

ب. عبدالرزاق کاشانی. از محققین عرفای این قرن است. فصوص محیی الدین و منازل السائرین خواجه عبداللَّه را شرح کرده است و هر دو چاپ شده و مورد مراجعه اهل تحقیق است. بنا به نقل صاحب روضات الجنّات در ذیل احوال شیخ عبدالرزاق لاهیجی، شهید ثانی از عبدالرزاق کاشانی ثنای بلیغ کرده است. بین او و علاء الدوله سمنانی در مسائل نظری عرفان- که وسیله محیی الدین طرح شده است- مباحثات و مشاجراتی بوده است. وی در سال 735 درگذشته است.

ج. خواجه حافظ شیرازی. حافظ علی رغم شهرت جهانیاش تاریخ زندگیاش چندان روشن نیست. قدر مسلّم این است که مردی عالم و عارف و حافظ و مفسر قرآن کریم بوده است. خود مکرر به این معنی اشاره کرده است: