باشد نیست. البته بعضی غزلهای حافظ جوری است که معشوق بهطور کلی قابل تطبیق است، اعم از زن و ... در یکی از همین کتابهایی که در این زمینهها نوشتهاند و زن بودن معشوق حافظ را خیلی مسلّم گرفته، نوشته است: حافظ در عشق، مرد موفقی نبوده است (خنده استاد) به دلیل اینکه در شعرهایش خیلی زاری سر میدهد، مثلًا میگوید:

حالا من بعد میگویم که این شعرهایی که این خدانشناسها به این زمینهها حمل کردهاند در داخل چه غزلهایی است، در چه اوجی از عرفان، و اینها خجالت نکشیدهاند- از چه بگویم- از علم، از فرهنگ، از ادب و این چرندها را قالب کردهاند. یا مثلًا گفته است:

لابد از نظر او این هم دلیل بر این است که او همیشه خودش نمیتوانسته خلاصه راه پیدا کند.

من نمیتوانستم خودم اظهار کنم بالاخره این گریه مرا رسوا کرد. و عجیب این است که میگوید حافظ در مقابل زیباییها دست و پای خودش را گم میکرده، در این جهت در عشق بازی بیشخصیت بوده: