باز انسان را مثل یک مرغی میداند که از آشیانه خودش آواره شده، آمده در خرابه. آن آشیانه است این خرابه. در منطق حافظ، انسان مرغ بیرون از آشیانه و جا گرفته در خرابه است. در جای دیگر که به اصطلاح آن را «آهوی وحشی» مینامند- و زیاد هم هست- اشعاری دوبیتی دوبیتی دارد که غزل نیست که همه ردیف و قافیه داشته باشد. در آنجا به نظر من حافظ تمام سعیاش همین است که غربت انسان را نشان بدهد. انسان را تشبیه میکند به آن آهوی وحشی- یعنی آهوی غیر اهلی- که او را گرفتهاند و از خیل آهوان جدا مانده است، میگوید:

غریب فقط با غریب میتواند رفیق باشد. آن شعر معروف امرء القیس چنین است:

یعنی غریب با غریب قوم و خویش است، دوتا غریب وقتی همدیگر را پیدا میکنند مثل این است که دوتا قوم و خویش هستند.