طفیل هستی عشقند آدمی و پری

ارادتی بنما تا سعادتی ببری

بکوش خواجه و از عشق بینصیب مباش

که بنده را نخرد کس به عیب بیهنری

میصبوح و شکر خواب صبحدم تا چند

به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری

تو خود چه لعبتیای شهسوار شیرین کار

که در برابر چشمی و غایب از نظری

هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت

که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری

به بوی زلف و رخت میروند و میآیند

صبا به غالیه سایی و گل به جلوهگری

چو مستعد نظر نیستی وصال مجوی

که جام جم نکند سود وقت بیبصری