تا آنجا که میگوید:

یعنی ماه و خورشید هم آینه هستند که او را دارند نشان میدهند. آن شعر معروفش:

تا میرسد به اینجا:

معمولًا خیال میکنند مقصودش این است که محبوبی غیر از او ندارم. این از نظر عارف شرک است. میگوید برای غیر او وجودی قائل نیستم. شبستری در اوایل گلشن راز خیلی عالی این موضوع را بحث کرده. از اشعار حافظ که از همه صریحتر به این معنا دلالت دارد غزلی است که با این شعر شروع میشود:

تا آنجا که میگوید:

خودش محب است، خودش هم محبوب است. از نظر عارف غیری در کار نیست.

�