حافظ یک غزل دیگر دارد که به نظر من- این را من بهطور جزم نمیگویم ولی به گونهای که من معنی میکنم- همین درمیآید [یعنی ناظر به وحدت وجود است.]

غزلی بسیار عالی است و ماده گراها آن را خیلی عجیب معنی کردهاند. میگوید:

همه چیز در نظر عارف نیست است جز او، «هستِ» مطلق و شایسته مطلوبیت و محبوبیت فقط اوست.

در جای دیگر ابتدا میگوید:

گوش اسرار شنو نیست وگرنه «اسرار». برش از عالم معنی خبری نیست که نیست.

تخلص حاج ملاهادی سبزواری.

«الا کلُّ شَی ءٍ ما خَلَا اللَّهِ باطِلٌ». و ممکن است بگوییم «این همه نیست» یعنی این همه زیاد نیست، ولی این با «این همه نیست» مخصوصاً در همه قافیهها درست نمیخواند.