وظیفه ما

ما در اینجا [1] که خود را پاسدار معارف اسلامی میدانیم باید یکی از وظایف خودمان را این بدانیم که از روی مبانی دقیق علمی، فلسفی، اجتماعی و مطالعات زیاد تاریخی، این راه را در میان این دو دسته مفرط و مفرّط، در جامعه مشخص کنیم؛ [همچنان که با آن طبقه مبارزه میکنیم که انحرافات زمان را به نام پیشرفت زمان میپذیرند،] با آن طبقه مبارزه کنیم که با هر جدیدی و با هر امر نوی مخالفت میکنند. یک عده افراد بودند که گویا همه پیمانهایشان با کهنه بسته شده بود. مثلًا برای نوشتن باید یک قلمدان مرکب باشد و لیقه به آن شکل باشد که چقدر وقت بگیرد برای اینکه این مرکب درست بشود و قلم دم به دم در دوات برود، چقدر وقت از این جهت میگیرد، باز قلم یک جایش مثلًا پر مَد بنویسد یک جایش کم مد؛ به جای یک خودنویسِ به این سادگی که انسان یک دفعه که به این سرعت پر میکند، بعد ساعات متوالی مینویسد، فکرش هم دیگر صرف اینکه دائماً متوجه دوات و قلم باشد نمیشود. میگفتند چون از قدیم پدران ما همیشه با دوات و قلم کار میکردند ما با خودنویس کار

[1] [دانشکده الهیات دانشگاه مشهد]