انَّ اللَّهَ لایغَیرُ ما بِقَوْمٍ حَتّی یغَیروا ما بِانْفُسِهِمْ[2].
در شب گذشته مقداری راجع به این مطلب بحث شد که این که میگویند «وجود امام برای حفظ و نگهداری دین است» به چه معنی است و آیا دین را از این جهت باید به یک ساختمان تشبیه کنیم که مهندسین و معماران و بنّاهایی آن را میسازند و بعد بگوییم آیا نگهداری آن هم احتیاج به متخصصانی در همان سطح یا نزدیک به همان سطح دارد؟ یا دین را به ساختمانهای مادی از یک سلسله جهات خاص نمیشود تشبیه کرد. حدیثی هست به این تعبیر که انَّ لَنا فی کلِّ خَلَفٍ عُدولًا ینْفونَ تَحْریفَ الْغالینَ وَ انْتِحالَ الْمُبْطِلینَ [3]. در هر نسلی از ما، هستند افراد عُدول و معتدلی که با تحریفها، با تغییر و تبدیلها و واژگون کردنهای حقایق- که نوعی مبارزه مخفی است- و با به خود بستنهای مبطلها [مبارزه میکنند و
[1]* این سخنرانی در سال 1352 و در شب یازدهم محرم در مسجد امیرالمؤمنین تهران ایراد شده است.