ایجاد میکند؛ نه تنها بهشتی که در آن آزاری برای یکدیگر نداشته باشند، بلکه بهشت بالاتری، بهشتی که در آن انسانیت و عواطف و وحدت و یگانگی و اخوت واقعی باشد، همان کاری که پیغمبران در دنیا کردهاند و نظیرش را احدی در دنیا نکرده است. باید این پردهها دریده شود تا معلوم گردد آنچه که از غیر ناحیه وجدان دینی آمده چه وضعی داشته است. چه خوب میگوید سعدی خودمان:

دو مشخّص آزادیبخشی اسلام

مشخِص اساسی در آزادیبخشی اسلام دو چیز است: یکی صداقت یعنی راستی، راستین بودن، از روی حقیقت بودن، از روی دلسوزی بودن، از روی یک عاطفه انسانی و الهی بودن، از روی رحمةٌ للمؤمنین بودن: لَقَدْ جاءَکمْ رَسولٌ مِنْ انْفُسِکمْ عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیکمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ [1]، از راه اینکه «عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست»، واقعاً خدای خودش را دوست میدارد و چون خدای خودش را دوست میدارد

[1]. توبه/ 128.