آیندۀ انقلاب اسلامی ایران، ص : 31

4. بپا داشتن قوانین الهی تعطیل شده

چهارم: وَ تُقامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدودِک. در اصطلاح امروز وقتی میگویند «حدود» اصطلاح فقه است. گاهی اصطلاح خاص فقه با اصطلاح حدیث متفاوت است وخود فقه هم به این مطلب توجه دارد. امروز وقتی میگوییم «حدود» یعنی قوانین جزائی اسلام، ولی در اصطلاح خود قرآن یا در اصطلاح پیغمبر اگر گفته میشود «حدود» (تِلْک حُدودُ اللَّهِ فَلاتَعْتَدوها) [1] یعنی مطلق مقررات اسلامی اعم از قوانین جزائی یا قوانین غیر جزائی. در یک جامعه فاسد گاهی حدود الهی، قوانین الهی (جزائی یا غیر جزائی) به حالت تعطیل در میآید. وقتی به حالت تعطیل درآمد، چون بیحساب وضع نشده است، نظام اجتماعی در همان قسمتِ مربوط به آن قانون به حالت نیمه تعطیل درمیآید، اعم از آن که آن قانون الهی به طور کلی تعطیل شده باشد یا به صورت تبعیض در آمده باشد یعنی در مورد بعضی اجرا میشود، در مورد بعضی دیگر اجرا نمیشود؛ قانون قدرتش برای به تله انداختن قوی، ضعیف است و برای گرفتار کردن ضعیف، قوی است. این یک مورد از موارد تعطیل حدود الهی است.

میبینید علی علیه السلام چقدر حساسیت نشان میدهد که قانون خدا تعطیل بردار نیست ولو در مورد فرزند خودم. میشنود که عبداللَّه بن عباس، پسر عموی عزیز و مورد احترامش- که واقعا هم از جهاتی مرد بزرگی بوده ولی بدیهی است که معصوم نبوده- مرتکب خطایی شده. به علی خبر دادند که ابن عباس، پسر عموی بزرگ تو، دانشمند و عالم تو، سیاستمدار و مورد اعتماد تو در بیتالمال تصرفی کرده است، از آن تصرفاتی که امروز اصلا کسی آنها را به حساب نمیآورد. علی علیه السلام نامهای به او نوشته که این نامه در نهجالبلاغه هست: پسر عباس! من از تو انتظار نداشتم؛ به خدا قسم اگر چنین و چنان بشود و اگر چنین بکنی، با آن شمشیری که به هر کس زدم یکسره به جهنم رفت و حساب و کتابی ندارد، تو را آدم خواهم کرد. بعد میگوید:

پسر عباس! به خدای عالم قسم اگر حسن و حسین هم چنین کاری بکنند، با همین شمشیر میزنمشان، و میزد. این مقدار حساسیت در مقابل اجرای قانون الهی!

[1]. بقره/ 229.