امَّا اللَّیلُ فَصافّونَ اقْدامَهُمْ

هنگام شب پاهایشان برای عبادت جفت میشود.

تالینَ لِاجْزاءِ الْقُرْآنِ

آنگاه قسمتهای مختلف قرآن را تلاوت میکنند.

یرَتِّلونَهُ تَرْتیلًا

قرآن خواندنی از سر تأمل و اندیشه (نه مانند قرآن خواندنهای بعضی از ما، تند و بدون فهم معانی).

یحَزِّنونَ بِهِ انْفُسَهُمْ ...

کلمات و آیات را با آهنگ و حزن مخصوص معنوی که از قلبشان پیدا میشود میخوانند. پس هرگاه به آیهای برسند که رحمت الهی از آن فهمیده میشود، با شوق به آن نظر میکنند و وقتی به آیات بیانگر خشم الهی میرسند، غرق دنیای اندیشه میشوند، گویی که صدای دوزخیان را میشنوند.

قرآن بر روی این خاصیت خودش که کتاب دل و روح است، کتابی است که جانها را به هیجان میآورد و اشکها را جاری میسازد و دلها را میلرزاند، خیلی تأکید دارد و آن را حتی برای اهل کتاب نیز صادق میداند:

الَّذینَ اتَیناهُمُ الْکتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ یؤْمِنونَ. وَ اذا یتْلی عَلَیهِمْ قالوا امَنّا بِهِ انَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنا ... [1]

[1]. قصص/ 52 و 53.