خودش درج كرده است. (ص 383 ج 1 ذريعه و 343 ج 2 ع و 409 مط)

ادائى‌

مولانا ادائى، از متأخرين شعراى سمرقند است كه بهندوستان رفته و در سال يكهزار و چهارم (1004 ه قمرى) در آنجا وفات يافت و از او است:

اسم و ديگر مشخّصاتش بدست نيامد. (ص 806 ج 2 س)

ادريسى محمد بن محمد-

بعنوان شريف ادريسى خواهد آمد.

ادفوى جعفر بن ثعلب بن جعفر بن على-

ادفوى البلدة، ابو الفضل الكنية، شافعى المذهب، كمال الدين اللقب، به موضعى ادفو نامى از اعمال مصر منتسب است. در سال 685 ه قمرى در آنجا متولد و از ابن دقيق و ابو حيّان و ديگر اكابر وقت اخذ علم كرد و استفاده‌هاى بسيارى نمود و در نظم و نثر ماهر بوده و در موسيقى نيز مهارتى بسزا داشته است.

تأليفات او: 1- الامتاع فى احكام النساء 2- البدر السافر فى احكام المسافر 3- الطالع السعيد الجامع لاسماء الفضلاء و الرواة با على الصعيد كه اين آخرى را باشاره استاد خود ابو حيّان تأليف داده و در سال 1332 ه قمرى در مصر چاپ شده است. جعفر در سال هفتصد و چهل و هشت يا نه هجرت (748 يا 749 ه قمرى) بطاعون درگذشت.

(ص 416 مط)

ادهم ابراهيم بن ادهم بن منصور بن زيد بن جابر-

تميمى عجلى، مكنّى به ابو اسحق، از مشاهير پارسايان شهر بلخ ميباشد كه اصل او از بنى عجل از بطون قبيله بنى تميم بود و از شاهزادگان خلج و سلطان ارباب همم و اهل باطن كه از خدمت با جلالت حضرت باقر عليه السلام استفاده حقايق و معارف نموده است.

سبب خروج او از زىّ ملوك و قدم گذاشتن بدايره سيروسلوك موافق آنچه از ربيع الأبرار زمخشرى نقل است آنكه، روزى سر از قصر خود بيرون آورده مردى را ديد كه در سايه قصر، نانى خورد و آبى نوشيد و خوابيد پس ابراهيم با خود گفت اين دنيا را چه خواهم كرد هرگاه نفس باين مقدار قناعت مينمايد پس از قصر پائين آمد و دست در