(ص 25 ت و 168 ج 2 عه)

احسن المتكلمين حسن-

بعنوان كاشى حسن خواهد آمد.

احمر [يعقوب بن سالم‌]

در اصطلاح علماى رجال، بفرموده بروجردى يعقوب بن سالم و عبد اللّه بن عجلان است و شرح حال ايشان موكول به كتب رجاليه ميباشد و چندين تن ديگر از موصوفين بهمين وصف را مى‌نگارد.

احمر جعفر بن زياد-

كوفى مكنى به ابو عبد اللّه يا ابو عبد الرحمن از مشاهير محدّثين است كه از ابو اسحق شيبانى و جمعى ديگر روايت كرده و اظهار تشيّع مى‌نموده است، بلكه در خراسان از رؤساى شيعه بوده و باوجود اين در كتب عامه با وثاقت و صالح الحديث بودنش ستوده‌اند. ابو جعفر منصور عباسى بسبب گزارشى كه در باب امامت داده بودند مدت بسيارى او را با جمعى از شيعه در بغداد حبس و اخيرا خلاصش كرده و در 165 يا 167 ه ق در شصت و هفت سالگى در كوفه درگذشت.

(ص 150 ج 7 تاريخ بغداد)

احمر سلمة بن صالح-

جعفى كوفى، مكنى به ابو الحسن و ملقب به احمر، محدّثى است كثير الحديث كه از ابو اسحق سبيعى و جمعى ديگر روايت كرده و گروه بسيارى نيز از وى روايت نموده‌اند لكن بجهت قلت حافظه مطعون و در زمان هرون الرشيد مدتى متصدى قضاوت واسط بود و اخيرا بواسطه شكايت اهالى معزول شد و تا آخر عمر در بغداد اقامت نمود تا آنكه در سال 186 يا 188 ه قمرى درگذشت.

(ص 130 ج 9 تاريخ بغداد)

احمر على بن حسن-

يا مبارك كه صاحب كسائى بوده و كنيه‌اش ابو الحسن و شهرتش احمر است. در زمان خود از بزرگان نحويين و مصاحب كسائى بوده و نحو را از وى ياد گرفت و در تأديب پسران هرون نايب او بود و با سيبويه مناظره داشته و كتاب التصريف و كتاب تفنن البلغا از مصنّفات او است و جز ادبيات‌