بنوشته احسن الوديعه شيخ احسائى در بدايت حال در سلك اهل اجتهاد منسلك و در نهايت ورع و سداد و جلالت قدر او مشهور هرديار بوده و حكيم الهى حاج ملا على نورى با آن همه عظمتى كه داشته شيخ را بخطاب بابى انت و أمّى مخاطب مى‌نموده است تا آنكه تأليفات او منتشر و مسلك وى مكشوف و بهر عنوانى كه بوده باب طعن و توبيخ مفتوح شد و از حسن عقيده كه در حق او داشتند منصرف گرديدند حتى پسر خودش شيخ محمد علنا اظهار مخالفت مسلك پدر كرده و صاحب جواهر و صاحب ضوابط و شريف العلماء و صاحب فصول و اكثر فقهاى وقت در طعن و تشنيع وى فروگذارى نداشتند بلكه حكيم الهى مذكور با آن همه اعتقاد راسخ كه داشته فضل او را هم انكار مى‌نموده و صاحب روضات الجنّات نيز با آن همه تبجيل و تجليل كه از وى نقل شد در ضمن ترجمه حال شيخ رجب برسى بناى طعن گذاشته است.

نگارنده گويد: اظهار عقيده در امثال اين‌گونه تأليفات ما كه فقط براى تراجم احوال و شرح ادوار زندگانى اشخاص نگارش يافته و قضاوت مابين مقاصد خلافيه منافى وضع كتاب بوده و توفيق حفظ عقائد حقه اسلاميه اثنى عشريه و سلوك طريقت حقّه جعفريّه و احتفاظ از شرّ حسد اهل زمانه را از درگاه خداى يگانه مسئلت مينمايد. بارى شيخ به جهت اعراض عموم مردم، ناچار بمدينه منوّره مهاجرت كرده و در آنجا اقامت گزيد تا در 1241 يا 42 يا 43 يا 44 ه قمرى در آن ارض اقدس وفات يافت و در بقيع مدفون شد و در تاريخ وفاتش گفته‌اند: فزت بالفردوس فوزا يا ابن زين الدين احمد- «1242»

ايضا

كه هفتاد و شش عدد لفظ دعاء مدّت عمر او و هزار و دويست و چهل و دو نيز عدد جمله رحم الشيخ احمد تاريخ سال وفات او است.

بر سر قبر وى نوشته‌اند: