ثانى بوده و در نهصد و هشتاد و دوم هجرت (982 ه قمرى) درگذشت.

(ص 365 ج 1 س)

آمدى عبد اللّه بن عقيل-

نحوى، بعنوان ابن عقيل مذكور خواهد شد.

آمدى عبد الواحد بن محمد-

بن محفوظ بن عبد الواحد تميمى آمدى، عالم فاضل، محدّث قاضى، شيعى امامى، مكنى به ابو الفتح و ملقّب به سيد ناصح الدين، مؤلف كتاب غرر الحكم و درر الكلم در كلمات حكميّه مرتضويّه علويّه ميباشد كه آقا جمال خوانسارى سالف الترجمه شرحش كرده و ابن شهرآشوب متوفى در سال 588 ه در روايت كتاب مذكور از مؤلفش اجازه داشته است. در بحار الأنوار نيز از آن كتاب روايت كرده و بخود آمدى و كتاب مذكور او كه در بمبئى و قاهره مصر چاپ شده اعتماد مى‌نمايد.

آمدى در سال پانصد و دهم هجرت (510 ه قمرى) وفات يافت و بعضى كه او را از عامه پنداشته‌اند بخطا رفته‌اند. (ص 364 ت و 291 مس و 9 مط)

آمدى على بن محمد بن سالم-

تغلبى يا ثعلبى فقيه، طبيب، حكيم، متكلم، اصولى، حنبلى، شافعى، بغدادى، مصرى، دمشقى، حموى، ملقب به سيف الدين و مكنى بابو الحسن، از مشاهير علماى عامه، با ناصر لدين اللّه خليفه عباسى معاصر، در مصر و شام با آل ايوب هم‌عصر و در سوم صفر پانصد و پنجاهم يا پنجاه و يكم (550 يا 551 ه قمرى) در شهر آمد متولد شده است. بعد از فراغ از تحصيل صرف و نحو و منطق و ديگر مقدمات متداوله براى تحصيل فقه به بغداد رفت و از آن‌رو كه بر مذهب حنبلى بوده در نزد ابن المنى ابو الفتح نصر بن فتيان بتحصيل فقه حنبلى پرداخت، سپس مذهب شافعى را ستوده و در نزد ابو القاسم بن فضلان شافعى و اسعد ميهنى علم خلاف و فقه شافعى را اخذ نمود، پس عزيمت شام داده و در عرض راه شيخ شهاب الدين سهرورديرا در حلب درك كرد پس صناعات طبّيه و فنون معقول را در دمشق متقن ساخته و در تمامى آنها فريد زمان خود گرديد پس بمصر رفت و مرجع استفاده اكابر گشت و آوازه او عالم‌گير گرديد و بهمين جهت مورد حسد فقها شد و با فساد عقيده متهمش داشتند و محضرى داير