ترديد نبوده و مجمع عليه است.

باعلوى عبد اللّه بن علوى-

بعنوان حدادى مذكور خواهد شد.

بافضل حضرمى‌

بعنوان حضرمى جمال الدين بن عبد اللّه خواهد آمد.

بافى عبد اللّه بن محمد-

بخارى، معروف به بافى، كنيه‌اش ابو محمد است. فقيه شافعى، اديب نحوى، شاعر ماهر، كه در نحو و فنون ادب مهارتى بسزا داشت، شعر خوب و بى‌تكلّف ميگفت، بسيار فصيح و بديهه‌گو و نيكو محضر بود، روزى بديدار يكى از دوستان خود رفت، در خانه‌اش نديده اين دو شعر را بدو نوشت:

در سال سيصد و نود و هشت هجرت (398 ه) درگذشت. (ص 139 ج 10 تاريخ بغداد)

باقلانى قاضى ابو بكر-

محمد بن طيب بن محمد بن جعفر بن قاسم كه جاى تولدش بصره، مسكنش بغداد، مذهبش اشعرى و از اكابر متكلّمين عهد عضد الدوله ديلمى ميباشد كه وحيد عصر خود و تابع طريقت ابو الحسن اشعرى، طرفدار و حامى آن طريقه و بجدل و مناظره معروف بود رياست علمى عصر خود بدو منتهى ميشد و كتاب اعجاز القرآن، الانتصار، كشف اسرار الباطنية، ملل و نحل و هداية المسترشدين از تأليفات او است كه اولى در سال 1315 ه قمرى در مصر چاپ شد و در روز شنبه بيست و سوم ذى القعده سال چهارصد و سه از هجرت (403 ه قمرى) در شصت و پنج سالگى در بغداد وفات يافت، گاهى او را ابن الباقلانى نيز گويند و رجوع بشرح حال اسفرايينى ابراهيم بن محمد بن ابراهيم نيز نمايند. از مجالس المؤمنين نقل است، از جمله اهل ضلال كه در دست شيخ مفيد عاجز و مبهوت بود قاضى ابو بكر باقلانى است، روزى در مناظره شيخ مغلوب شد و مانند مرغ رميده از شاخى بشاخى مى‌پريد و مانند غريق بجان رسيده از حشيشى بحشيشى چنگ مى‌زد، چون شيخ، راه پرواز او را بست و وسائل‌