باسطى بنده على خان-

از اكابر ادباى هندوستان كه در بدايت حال تخلّص شيرافكن داشته سپس بواسطه اينكه در شهر لكنهو مريد شيخ عبد الباسط گرديد خود را بباسطى متخلّص گردانيد، كتابى در شرح‌حال شعرا بنام تذكره باسطى تأليف داده و در حدود هزار و صد و شصت از هجرت (1160 ه ق) وفات يافت و اين رباعى از او است:

(ص 1197 ج 2 س)

باشا فضل اللّه بن روزبهان-

در ضمن شرح‌حال صاحب مجالس المؤمنين اشاره خواهد شد.

باشانى احمد بن محمد-

بعنوان فاشانى، احمد بن محمد، خواهد آمد.

باعلوى سيد ابو بكر بن احمد بن ابى بكر-

از اكابر عرفا و فقهاى شافعيّه ميباشد كه نسب او به بيست واسطه بحضرت صادق ع موصول ميشود.

در حال صغر، قرآن مجيد را حفظ كرد، پس از چندى فقه و حديث و تفسير و تصوّف و فنون عربيّه را از شيخ الاسلام، عبد الرحمن بن شهاب الدين آموخت، در مهمّات فروع و اصول احاطه داشت، در علم خبر و تواريخ و سِيَر باخبر بود، صحبت گروهى از مشايخ طريقت را درك نمود، از دست همه‌شان خرقه پوشيد و در بيست و پنجم ماه صفر هزار و پنجاه و سه از هجرت (1053 ه قمرى) درگذشت.

لفظ باعلوى: علوى، نام سه تن از اجداد سيّد ابو بكر علوى ميباشد، اعقاب علوى را بنى علوى گويند و منسوب به بنى علوى را با علوى اطلاق ميكنند. اين نسبت اگرچه مخالف قياس و خارج از قانون شايع زبان عرب است لكن نزد مردمان حضرموت شايع و متعارف ميباشد همچنانكه در مقام نسبت به (بنى حسن) و (بنى حسين) باحسن و باحسين گويند و همچنين در نظائر آنها. صحت نسب سادات با علوى، نزد ارباب تحقيق، جاى‌