معاصر محترم آقاى دهخدا در امثال و حكم گويد: اين شعر انورى، اشاره به مثلى است كه در اين قطعه ناصرخسرو نيز آمده است:

از اشعار انورى كه در مجالس المؤمنين نقل كرده حسن عقيدت وى ظاهر و هويدا است.

(ص 1057 ج 2 س و 152 ج 1 مع و 243 لس)

انورى فارسى‌

ديوان تركى داشته و در سال نهصد و پنجاه و چهار هجرت (954 ه قمرى) وفات كرد و نام و شرحى ديگر بدست نيامد.

(ص 264 ج 3 فع)

انيسى شاملو على قلى بيگ-

از شعراى ايران و اكابر قبيله شاملو ميباشد، نديم ابراهيم ميرزا پسر شاه اسمعيل صفوى بود، پس بهرات، سپس بهندوستان رفت، ديرگاهى در خدمتگذارى خانخانان بود و مصاحبت سيد ذو الفقار و شكيبى اصفهانى را نمود تا در سال يك‌هزار و چهاردهم هجرت (1014 ه قمرى) در برهانپور وفات كرد. ديوان مرتبى داشته و از او است:

مثنوى محمود و ايازى هم دارد، از ابيات همين مثنوى مى‌باشد كه مشتمل بر وعظ اخلاقى است: