و در اوائل حال در بغداد ميزيست و عاقبت در مكّه مجاور بود. با جنيد بغدادى متوفى در سال 297 يا 298 ه قمرى مكاتبه و مراسله داشته و سال وفاتش بدست نيامد و از كلمات او است كه: مردم حريص در دنيا محروم و در آخرت خوار است. (ص 127 ج 3 مه)

اقفسى يا اقفهسى احمد بن عماد الدين بن محمد-

مصرى شافعى، ملقّب به شهاب الدين، مكنّى بابو العباس، از اكابر فقهاى شافعيّه ميباشد. از تأليفات او است:

1- القول التام فى احكام المأموم و الامام در فقه شافعى كه در مصر چاپ شده 2- كشف الاسرار عما خفى على الافكار كه در اسكندريه چاپ شده 3- منظومه ابن العماد كه معفوات است. صاحب ترجمه در سال هشتصد و هشت از هجرت درگذشت. (ص 462 مط)

اقليدس اندلسى عبد الرحمن بن اسمعيل-

معروف به اقليدس اندلسى، از علماى هندسه اندلس بوده و بمنطق نيز اهتمام تمام داشته است و در حدود سال سيصد و هفتاد از هجرت (370 ه ق) درگذشت. (بعضى از سالنامه‌ها)

اقليشى احمد بن معد-

بعنوان تجيبى خواهد آمد.

اكرمى ابراهيم بن محمد-

دمشقى، از ادبا و شعراى دمشق، اشعارش بسيار و آبدار بود و ديوانى بنام مقام ابراهيم داشته و در سال يك هزار و چهل و هفت از هجرت (1047 ه) درگذشته است و از اشعار او است:

يعنى خدا سيراب كند آن شبى را كه در موضع لوى نامى در دامنه كوه بوديم و خدا سيراب كند زمان كودكى را، چه زمان شيرينى بوده است (زيرا گرم و سرد روزگار را نچشيده و سختى نكشيده بوديم، غم و اندوهى نداشتيم و شاد و خرّم ميزيستيم) در «صالحيّه» بسر ميبرديم و روزگارى داشتيم كه تماما در حكم بهار بود و روزهاى ما هم در آنجا مثل گل‌ها و شكوفه‌هاى بهارى. (ص 536 ج 1 س)

اكسير اصفهانى ميرزا عظيما-

از متأخرين شعراى ايرانى ميباشد، مرثيه‌هاى بسيارى در وقعه جان‌سوز كربلا گفته و ديوانى هم داشته و از او است: