نوشته‌اند. آن هفت تن عبارتند از: 1- امرؤالقيس 2- طرفة بن عبد بكرى (كه بهمين عنوان مذكور خواهند شد) 3- زهير بن ابى سلمى مزنى 4- لبيد بن ربيعه عامرى 5- عمرو بن كلثوم تغلبى 6- عنترة بن عمرو بن معاوية بن شداد 7- حارث بن حلزه يشكرى كه بهمين ترتيب بعنوان ابن ابى سلمى، عامرى، ابن كلثوم، عيسى و يشكرى در اين كتاب نگارش خواهيم داد.

اصحاب معلقات عشره‌

بعضى از اهل سير برآنند كه ده قصيده از ده تن از شعراى دوره جاهليّت بشرح مذكور در بالا، بر در كعبه آويخته بودند و از ترس رسوائى در مقابل قرآن، قصائد خودشان را در پنهانى بردند.

آن ده تن عبارتند از هفت تن نامبرده در بالا و عبيد بن ابرص و اعشى ميمون و نابغه ذبيانى كه بشرح حال اجمالى اين دو تن آخرى بعنوان اعشى و نابغه و اولى بعنوان عبيد بن ابرص خواهيم پرداخت.

اصطخرى‌[1]

اصطخرى ابراهيم بن محمد-

فارسى اصطخرى، كنيه‌اش ابو اسحق و محل ولادتش اصطخر است كه امام جغرافيّين عرب ميباشد. پس از تحصيل فنون متنوّعه، در سال سيصد و سوم هجرت تحصيل علم جغرافى را تصميم گرفت. تمامى كشورهاى اسلامى و مجاور آنها را تا اقصاى مغرب و سواحل بحر اطلس سياحت كرد، اوضاع و احوال اكتشافى خود را ضبط نمود و كتابى بنام صور الاقاليم تأليف داد كه بسيار معتبر و مقبول عموم بوده و به بسيارى از زبانهاى اروپائى ترجمه شده است، اصل متن عربى آن نيز در سال يك هزار و هشتصد و هفتاد ميلادى در شهر ليدن از فلمنك چاپ گرديده است. او نخستين كسى است كه بعد از ظهور اسلام در جغرافى بزبان‌

[1]- اصطخرى- بكسر اول و فتح ثالث، منسوب است به اصطخر كه شهرى است بزرگ از بلاد فارس بفاصله شصت كيلومتر از شمال شرقى شيراز كه در اوائل دوره اسلامى نيز مدتى آباد و پايتخت ملوك ايرانى بود. اين شهر بعدها خراب شد و آثار ويرانيهاى آن هنوز هم باقى است.

يونانيها آن شهر را پرسپوليس گويند (يعنى مدينه فارس) و ما هم بعضى از منسوبين آنرا مينگاريم.