و چهارم هجرت (344 ه قمرى) و وفاتش در شب شنبه نوزدهم شوال چهارصد و ششم (406 ه ق) در بغداد واقع و در خانه‌اش مدفون و روز وفاتش روز گريه و اندوه عموم اهالى گرديد. در چهارصد و دهم يا شانزدهم هجرت جسدش را بيرون آوردند و در باب الحرب بخاكش سپردند و ابو عبد اللّه مهتدى خطيب جامع منصور بر جنازه‌اش نماز خواند. گويند كه اسفرايينى همه وقت اشتغال دينى داشتى و آنى فارغ نبودى، حتى در وقت قلم تراشيدن و راه رفتن نيز قرآن خواندى و يا تسبيح گفتى و نيز گويند روزى فقيهى در مجلس مناظره بطريق ناشايست باوى رفتار كرد و در همان شب براى عذرخواهى آن حركت بى‌ادبانه خود پيش او رفت پس اسفرايينى اين شعر را خواند:

(ص 19 ج 1 كا و 284 ج 1 مه و 47 ت و 98 هب و 54 ج 1 فع و 368 ج 4 تاريخ بغداد و 24 ج 3 طبقات الشافعية)

اسفرايينى محمد بن محمد بن احمد-

نحوى، ملقّب به تاج الدين ميباشد.

كتاب الضوء على المصباح كه شرح كتاب مصباح نام مطرزى بوده و در هند چاپ شده از او است و در سال ششصد و هشتاد و چهارم هجرت (684 ه ق) درگذشت.

(ص 236 مط)

اسفرنگى سيف الدين اعرج-

بعنوان سيف اسفرنگى خواهد آمد.

اسكاف‌[1]

اسكاف ابو بكر-

از عرفاى قرن سوم هجرت ميباشد كه ابو عبد اللّه بن خفيف او را ديده و در كتاب خودش نوشته است و در نفحات الأنس هم شرح حالش را از آن كتاب نقل مى‌كند. از وى وصيّتى درخواست كردند گفت: با بزرگان بتواضع، با

[1]- اسكاف- بكسر اول بعربى حاذق و ماهر و نجار و كفش‌گر و اهل صنعتى كه با آهن كار ميكند. نيز نام شهرى است از نواحى نهروان، مابين واسط و بغداد يا نهروان و بصره كه آنرا نهروانات هم گفته‌اند و به دو موضع منقسم ميباشد كه بقيد اعلى و اسفل از همديگر امتياز يابند. ما هم چندى از معروفين همين عنوان و يا منسوبين آنرا (اسكافى) ثبت اوراق مى‌نمائيم.