اربلى يونس بن محمد بن متعة بن مالك-

رضى الدين اللقب، ابو الفضل الكنية، اربلى الولادة، موصلى المسكن، از اجلّاى علماى شافعيه قرن ششم هجرت ميباشد كه در موصل از ابن خميس، آتى الترجمه تفقّه كرد سپس در بغداد ببعضى از اجلّه تلمّذ نمود پس بموصل برگشته و بناى تدريس و فتوى را گذاشت و مرجع استفاده طلّاب علوم دينيه گرديد و شعر خوب هم مى‌گفته و در سال پانصد و هفتاد و شش (576 ه قمرى) درگذشت. (ص 607 ج 2 كا)

ارجانى‌[1] ابو بكر احمد بن محمد بن حسين- ملقّب به ناصر يا ناصح الدين، فقيهى است شاعر كه قاضى تستر[1] و عسكر مكرم‌[2] بوده و اشعار او آبدار و در غايت حسن و طراوت و دقّت و ملاحت ميباشد. گويند كه على الدوام روزى هشت بيت شعر مى‌گفته است و از او است.

يعنى اگر دانسته‌هاى خود را ندانسته و جاهل مى‌بودم، آن جهل و نادانى مرا شاد و زنده‌دل ميكرد چنانچه دانسته‌هايم مرا افسرده و پژمرده گردانيده است مانند گنجشك كه بواسطه نداشتن نغمه و ترانه، در باغ و چمن مثل زاغ و زغن آسوده‌خاطر و از حركات نامساعد جهان و جهانيان بى‌خبر و در كمال اطمينان ميباشد. نگارنده گويد: اين قضيه دردى است بى‌درمان و آتشى است سوزان كه در هردوره و هرزمان، هريك از ارباب فضل و هنر باندازه فضل خود بدان مبتلا و گرفتار بوده و ميسوزد، در سفر و حضر، خلوت و جلوت، فقر و ثروت، خواب و بيدارى رفيق لا ينفك است آرى: دشمن من عقل من و هوش من و باباطاهر عريان در اين زمينه گويد:

اين مطلب در حقيقت مرثيه بزرگى است بفضل و اهل فضل و اغلب اكابر با زبانهاى‌