در روايت همين كتاب از خود مؤلفش اجازه داشته‌اند و او نيز از سيد جلال الدّين عبد الحميد بن فخار موسوى و سيد رضى الدّين على بن طاوس و ديگر اجلّاى فريقين روايت مى‌كند.

صاحب ترجمه در سال ششصد و نود و دوم هجرت (692 ه قمرى) وفات يافته و در خانه خود از سمت غربى بغداد مدفون گرديد.

پوشيده نماند كه صاحب ترجمه در اكثر كلمات متأخرين به وزير يا وزير كبير موصوف ميباشد كه در بدايت حال وزارت يكى از خلفاى عباسيه را داشته و اخيرا منصرف شد و تمامى عمر و همّت خود را در علم و حديث مصروف داشت، لكن در روضات الجنّات اين نسبت را تغليط و محمول بر اشتباه اسمى داشته كه با على بن عيسى بن داود وزير كبير مقتدر و قاهر عباسى مشتبه گرديده است. بلى همين وزير نيز بنوشته روضات، از اخيار وزرا و عالم صالح و غنى و شاكر و كثير الاحسان بود، به مجالست علما و عبادات دينيّه مواظبت ميكرد و كتاب تفسير القرآن، جامع الدعاء، معانى القرآن از او ميباشد. سالى هفتصد هزار اشرفى درآمد مستغلّات او بود كه از آن جمله چهل هزار را هزينه ضروريات خود مى‌نمود و بقيه را در وجوه برّ، احسان و انفاق ميكرد و در زمان نكبت خود تمامى املاك موروثى خود را كه در كوفه و بغداد داشته و درآمد مجموع آنها بيشتر از نود و سه هزار اشرفى طلا بوده با اجازه مقتدر عباسى متوفى در سال 320 ه قمرى بحرم مكّه و مدينه و سرحدّات مسلمين وقف نمود و كتابى بهمين موضوع تخصيص داد و ديوان البرش ناميد و در مدت هفتاد سال خدمت خود كسى را نرنجانيد، در قتل احدى سعايت ننمود، و بزوال نعمت كسى تن درنداد تا روزى با اوردوى بزرگى مى‌رفت، بعضى از اشخاص غريب و ناشناس پرسيدند كه اين كيست؟ زنى گفت كه بنده‌اى از نظر افتاده است كه خدايش بدين مقام مبتلا ساخته، وزير بمجرّد شنيدن اين حرف به منزل خود برگشته از وزارت استعفا نمود و تا آخر عمر مجاورت مكّه را اختيار كرد. نسبت اين قضيه نيز به على بن عيسى اربلى همانا ناشى از اشتباه اسمى است و اين وزير در سال سيصد و سى و چهار هجرت (334 ه قمرى) وفات يافت. (ص 396 و 476 ت و 489 ملل و 421 مط)