در اين نوع مديريت، ميزان بالاتري از نوآفريني- حتي از مديريت نوآفريني و پاداش به دست مي‌آيد. در مديريت سنتي، گزينش کارگران بدون دانش انجام مي گيرد و کارگران نيز بدون دستور کار مدون و معين بايد همه‌ي دشواري‌هاي کار را به دوش بکشند. [1]

ما امروزه شاهد تئوري پردازي هاي فراوان در دانش مديريت هستيم. مکاتب مختلف کلاسيک و نظريه هاي جديد مديريت، زاييده‌ي اين تئوري هاست. مکتب مايوليسم، مکتب روابط انساني، [2] نظريه‌ي ماري پارکرفالت، نظريه‌ي چستر بارنارد، نظريه ي هربرت سايمون، نظريه ي سيسيتم ها [3] و اختلاف آن ها در اهداف اصلي سازماني، از قبيل رشد توليد، سود بيش تر، بهره‌بري حداکثر از ماشين و انسان، ارزش نهادن به انسان و نيازها و روابط انساني و هم سنگ ندانستن او با ماشين، نمونه‌اي از اين نزاع هاي موجود در مکاتب مديريت است. اين مسائل سبب شده است که گروهي مديريت را مقوله‌ي مکتبي- نه علمي- بدانند. حق مطلب آن است که مديريت جديد از ارکان برنامه‌ريزي، تصميم گيري، سازمان‌دهي، هماهنگي، ارتباطات، انگيزش، رهبري، کنترل و اهداف سازماني تشکيل يافته است؛[4] در نتيجه مي توان مديريت به معناي رهبري منابع انساني و اهداف سازماني را يک مقوله‌ي مکتبي، و مديريت توليد را که مربوط به برنامه‌ريزي، سازمان‌دهي، هماهنگي، ارتباطات، نظارت و کنترل مديريت بر عمليات توليد است يک بحث علمي تلقي کرد.[5]

بنابراين، مديريت علمي، علاوه بر استفاده از روش علمي، نگرش سيستمي يا ديد نظام‌گرا، مدل علمي و به کارگيري قواعد و تئوري هاي علوم مختلف، از جمله فيزيک، روان شناسي، جامعه شناسي، زيست شناسي، اقتصاد و رياضيات، [6] و از مباني فلسفي و