و اما قلب انسان كامل حقيقى محل استواى اسم «الله» مى‌باشد كه اسم ذات است، از اين روى [حق تعالى‌] بدان اشاره كرده و فرموده: مرا فرا مى‌گيرد.

23/ 7 و چون حق تعالى از جهت احديت ذاتى‌اش هيچ اسمى بدو منسوب نمى‌شود [مقام لا اسم له و لا رسم له است‌] و كعبه مظهر اسم رب است، لازم است به اعتبار اينكه اسم عين مسما است، بايد كه در كعبه [: مكه‌] كشتى و زراعتى نباشد براى اينكه كشت در اينجا مانند اعتبارات و نسبتها و صفات اضافى و نسبى است در آن جا، يعنى نسبت به وحدت ذاتى كه اعتبارش بى‌اعتبار كردن تمام اعتبارات است. پس حكم مناسبت مظهريت، اقتضاى آن چه را كه بيان داشتيم مى‌كند كه مطلقا در كعبه [: مكه‌] كشتى نباشد.

24/ 7 و همان طور كه اول لازم متعين از ذات، علم حق تعالى- از حيث امتياز نسبى‌اش- بود، نه از آن جهت كه علم او عين ذات اوست و نه از آن جهت كه صفتى زائد بر ذات است و اين تعين علمى همان تعينى است كه جامع تمامى تعينات است كه تعبير از آنها به اسماء و اعيان مى‌شود، پس أشياء در آن مرتسمند- يعنى در اين نسبت علمى‌(1)- و به معلومات به حسب آن چه كه معلومات در ذات خودشان بر آن هستند تعلق مى‌گيرد.