آيد و به حسب اعتقاد خودشان، نسبت به حق تعالى كند حق تبارك و تعالى از آن [توهم و اعتقاد و نسبت‌] برتر است.

5/ 4 و علت آن اينكه: حق تعالى در هر متعينى غير متعين است، و همان طور كه اشاره حسى از او منتفى است، همين طور اشاره عقلى هم منتفى است، بنا بر اين از آن چه كه در آن توهم اشتراك مى‌رود- به سبب مفهوم از معيت و مفهوم از علو مقامى- مقدس و منزه است، و همان طور كه حق تعالى مقيد به مقامى مخصوص كه علو و بلند مرتبه‌اش را از آن جهت كه بلند مرتبه است مقيد و منحصر بر آن گرداند نيست، همين طور از آن چه كه همگان از معناى دو علو و بلندى مى‌فهمند مقدس و منزه است، پس علوش عبارت است از فراگيرى و احاطه‌اش مر كمالى را كه [آن كمال‌] هر وصف را و منزه نبودنش را از آن چه كه ذات او- از جهت احاطه‌اش- اقتضا مى‌نمايد دربر دارد، و همين طور ارتسام هر وصفى را از جهت اضافه و نسبت آن وصف به او، به عنوان كمال حايز است. اين را نيكو بفهم تا معناى تقديس و راز علو حقيقى، كه شايسته نسبت دادنش به حق تعالى و دور داشتنش از دو علو كه همگان مى‌فهمند- يعنى نسبت دادن به غير- را بفهمى.