2/ 3 و چون نوح عليه السلام اولين پيغمبر مرسل بود، و اولين احكام رسالت در خواست رسول و مطالبه‌اش از امت، توحيد حق تعالى و تنزيه او از شريك و مثل و دشمن است، لازم آمد كه بر حال نوح عليه السلام صفت تنزيه غالب باشد، زيرا او سر آغاز ظهور رسالت و نخستين قابل و پذيراى حكم رسالت و اولين مطالبه كننده از خلق به توحيدى است كه بدان اشاره شد. در او اول بودن عالم أرواح- و صفت قابل آن كه نخستين فيض الهى وحدانى بوده و به حكم و صفت او ظاهر و آشكار است- ظاهر گشت.

3/ 3 از اين روى، بر وى، حال غيرت و خشم بر قومش غالب بود، و چون پايدارى قومش را بر عبادت و پرستش بتهاى ود و سواع و يغوث و يعوق و نسر ديد، نفرينشان كرد و پس از آن كه آنان را به ظلم و نقايص توصيف نمود، آرزوى هلاكشان را كرد، همچنان كه فرشتگان درباره آدم عمل كردند، يعنى او را به نقايص توصيف نمودند. پس از آن، حق سبحان و تعالى هم آنان را [يعنى فرشتگان را] با نيت خير و نيكشان نكوهش فرمود، در حالى كه آن چه كه ايشان را بر اظهار آن سخن واداشت غيرت بر حق متعال بود و ناخوش داشتنشان مر اين را كه كسى از بندگانش او را معصيت و نافرمانى كند. اين را نيكو انديشه كن، تا راز حكمت سبوحى و اختصاص آن را به نوح عليه السلام بدانى.