چون رسول الهى صلى الله عليه و آله خلافتش را به او نسبت نداد بلكه او را خليفه خدا خواند و فرمود: هنگامى كه بيرقهاى سياه را مشاهده كرديد كه از طرف خراسان مى‌آيد به سوى آنها رويد [و بگرويد] اگر چه با زانو [افتادن و خيزان‌] راه رويد، چون در آن، خليفه الهى- مهدى- است. سپس فرمود:

زمين را از عدل و داد- همان گونه كه از ستم و جور لبريز شده بود- پر خواهد كرد. پس آگاهى به عموميت خلافت و حكمرانى‌اش داد و اينكه وى خليفه بى‌واسطه الهى است‌(1). نيك انديشه كن.

3/ 24 حال، باز مى‌گرديم به بيان امامت هارون و سبب نسبت حكمتش به امامت. گوييم: هر رسولى كه با شمشير فرستاده [: برانگيخته‌] شده، او خليفه‌اى از خلفاى حق تعالى است و از اولى العزم است، زيرا بيشتر از مردمان معنى اولى العزم را نفهميده‌اند. [أولو العزم‌] آنانند كه رسالتها را رسانيده و كسانى را كه به سوى آنان فرستاده شده‌اند ملزم به ايمان كرده‌اند، و اگر خوددارى نمودند با ايشان جنگيده‌اند. برعكس رسالت كه چون رسول تنها مى‌آمد مأمور به جنگ و كارزار نبود، زيرا جز وظيفه إبلاغ نداشت همچنان كه در زمان پيغمبر ما صلى الله عليه و آله كار در آغاز امر چنين بود و در سوره قُلْ يا أَيُّهَا الْكافِرُونَ و فَإِنَّما عَلَيْكَ الْبَلاغُ [آل عمران/ 20: بر تو جز إبلاغ نيست‌] و قُلِ الْحَقُّ من رَبِّكُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَ من شاءَ فَلْيَكْفُرْ [كهف/ 29: بگو: اين حق از جانب پروردگار شماست هر كس خواهد ايمان بياورد و هر كه خواهد