1/ 24 بدان كه امامتى كه در اينجا- و همانند آن- آمده، ياد آورى و
تذكرى است به اين اعتبار كه آن لقبى از القاب خلافت است و داراى مقام
حكومت و حكمروايى و پيش بودن از ديگران است، و آن از جهتى منقسم به امامتى
مىشود كه هيچ واسطهاى بين آن مقام و بين مقام الوهى نيست، و امامتى كه با
واسطه است. و امامت بىواسطه گاه مطلقه است كه حكمش در وجود عموميت دارد و
گاه مقيده است- برعكس امامت با واسطه- چون آن جز مقيده نيست. و تعبير از
امامت بىواسطه مثل بيان الهى است به حضرت خليل عليه السلام كه فرمود:
إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً [بقره/ 124: تو را امام مردمان كنم]، و
آن كه با واسطه است مانند جانشين قرار دادن حضرت موسى، هارون عليهما
السلام را بر قومش، هنگامى كه به او گفت: اخْلُفْنِي في قَوْمِي وَ
أَصْلِحْ [اعراف/ 142: ميان قوم من جانشين من باش و به اصلاح (كارشان)
پرداز]، و مانند آن چه كه درباره أبو بكر گفته شده كه خليفه رسول خدا است.
2/ 24 و اين خلافت [از نوع] خلافت حضرت مهدى عليه السلام نيست