از جامع و فراگيران را ظهور به احكام وجوبى- در مرتبه امكان به حسب امكان- است كه غالب بر شئونش مى‌باشد و آن غالب بر شئونش حكم نسبت ظهور به صورت انسانى است، و ديگرى ظهور به احكام امكان در حضرت وجوب به حسب وجوب است، و ديگرى در مقام برزخى‌(1)- يعنى برترين نقطه [: مقام‌] وسطى [: ميانين‌]- است كه هر دو طرف [مرتبه وجوب و امكان‌] بدان مشخص و متعين مى‌شود، و آن سوتر [از وجوب و امكان و برزخيت‌] حقيقت و مقامى است كه از جهت تعين و تشخص در مراتب قابل اشاره نمى‌گنجد، مانند ذات از جهت اطلاقش كه از او و به او دو طرف و مرتبه وسطى [: ميانين‌] كه جامع بين دو طرف است، تعين مى‌پذيرد و به هيچ مرتبه و نسبت و اسم و وصفى تقيد نمى‌پذيرد، و همين طور از او هيچ يك از اينها منتفى نمى‌شود و بلكه تمام مراتب و صاحبان مراتب، همان گونه كه به او [: ذات‌] ظهور پيدا مى‌كنند، مستهلك و فانى مى‌گردند.