از آن کامل تر خواهند بود ؛ پس مطابق با اين برهان ، کامل ترين جزيره متصور نيز بايد موجود باشد ، حال آنکه چنين جزيره اي در عالم وجود نداشته و جزيره هاي موجود داراي کامل ترين تصوير نيستند .[1]

به اشکال گونيلون اين گونه پاسخ داده شده است که در مفهوم خداوند ، يعني کامل ترين مفهوم متصوّر ، جميع کمالات و از جمله تصور هستي و ضرورت آن حضور دارد ، حال آنکه کامل ترين جزيره يک امر حادث و ممکن است و بدون هيچ گونه تناقضي مي توان عدم آن را تصور کرد .

اشکال گونيلون را مي توان به گونه اي تتميم نمود تا از پاسخ فوق مصون باشد ، به اين صورت که مفهوم وجود را نيز به تصوير خود از کامل ترين جزيره اضافه نمود ، آنگاه وجود کامل ترين جزيره را تصوير کرد ، زيرا اگر چه ماهيّت کامل ترين جزيره ، يعني جزيره اي که تمامي کمالات مربوط به يک جزيره براي آن تصوير شده است ، داراي امکان ماهوي است ؛ ليکن وجود و واقعيت آن داراي امکان ماهوي نبوده و از نسبتي يکسان به هستي و نيستي برخوردار نيست .

مورد نقض را مي توان از کامل ترين جزيره و نظاير آن به شريک الباري انتقال داد ، زيرا مفهوم شريک الباري با تمام مفاهيمي که در واجب مأخوذ است ، مشارکت دارد و به همين دليل ، تصوير عدم شريک الباري با مفاهيمي که در ذات آن مأخوذ است ، مناقض است ، پس شريک الباري نيز به مفاد برهاني که آنسلم اقامه نموده ، بايد موجود باشد ؛ حال آنکه براهين بسياري از استحاله تحقق آن خبر مي دهد .

نقض مزبور همراه با آنچه در تتميم آن ذکر شد ، عقيم بودن برهان آنسلم را اثبات مي کند ؛ ليکن رمز باطل بودن قياس را آشکار نمي نمايد .