حضور فقر در متن هستي فقيرانه وجوداتي که با ماهيت قرين هستند و ماهيت از محدوده آن ها حکايت مي کند ، هر نوع نفسيّتي را از آن ها سلب مي کند و واقعيت آن ها را به صورت معاني حرفي که عين ربط و تعلّق به غير هستند ، در مي آورد .

معناي حرفي معنايي است که به تنهايي فاقد معناست و همه مراد و معنايي که از آن فهميده مي شود ، در پناه تعلّق و ارتباط به غير و از ناحيه غيري است که حرف به آن پيوند دارد و آن غير که به حرف معنا مي بخشد ، حتماً يک معناي اسمي است .

تحليل حقيقت هستي و وجودِ ماهياتي که داراي امکان ماهوي هستند ، يعني تبيين امکان فقري و وجوداتي که ممزوج و آميخته با ماهيت هستند ، مسيري را براي پي نهادن برهاني که از همه براهين پيشين محکم تر و کوتاه تر بوده و از دايره و بردي افزون تر برخوردار است ، هموار مي نمايد ، زيرا واقعيت و وجودي که به نفس خود فاقد معنا بوده و به بيان بهتر ، فاقد نفسي است که به استقلال مورد نظر قرار گيرد و عين پيوند و ربط و تعلّق به غير است ، بلکه حقيقت آن چيزي جز تعلّق و ربط به غير نيست ، بدون غيري که طرف ربط و پيوند باشد ، تحقق پذير نيست ؛ البته غيري که هستي فقيرانه وجودات امکاني را تأمين مي نمايد ، هرگز يک وجود و واقعيت فقيرانه ديگر نيست ، چون هر هستي و وجود ربطي ديگري که در نظر گرفته شود ، از خود چيزي ندارد ، بلکه براي او ذات و خودي متصور نيست تا آن که از امري که ذاتي جز فقر ندارد ، رفع نياز بنمايد .

بر اين مبنا ، همه وجودات امکاني آيت و نشانه حقيقتي هستند که از فقر و نياز منزّه بوده و بي نيازي و غنا در متن ذات و هويت آن مستقر است و اگر با نظر ابتدايي ، موجود ممکني واسطه تحقق و ثبوت وجود ديگري باشد ، وساطت او نيز خود نشانه سببيّت و عليّت همان مبدأ مستقلّي خواهد بود که در اين نشانه بروز و ظهور يافته است ، زيرا شيئي که عين حاجت و نياز است ، صدر و ذيل ، و ظاهر و